Als liefhebber van het schaakspel ga ik regelmatig kijken bij een toernooi of een bondswedstrijd. Vanmiddag was ik in Leeuwarden waar de 3 teams van Philidor 1847 een thuis wedstrijd hadden. Als je in de speelzaal binnenkomt, zie je bekende gezichten vanuit het schaakwereldje. Van de ene krijg je een hand, van een ander een knikje en de 3e geeft soms een blijk van herkenning, maar weet niet zo goed, waarvan hij/zij je kent of wie je bent. Je zegt hallo, maakt een praatje, kijkt naar de partijen en zo kabbelt de middag langzaam voort. Tot het moment dat de tussenstand gelijk is en iedereen om het laatste bord gaat staan en de spanning om te snijden is. Wat valt er verder dan zo'n middag op? De focus van elke speler, de stilte in de zaal, het nerveuze getik van de pen en het verschil van beleving. Is schaken voor de ene speler ontspanning, voor de ander soms een geweldige aanslag op de mentale gesteldheid. Schakers verliezen niet graag en de uitkomst van een partij gaat vaak gepaard met het humeur van een speler. Zelf verliezen als het team wint is wel een pleister op de wonde, maar het blijft toch knagen als je zelf als een draak hebt gespeeld. De gezamenlijke maaltijd smaakt toch net wat lekkerder als je een goede partij hebt gespeeld en helemaal als je het winnende halfje of punt hebt gescoord. Een trend in de externe competitie is het verschijnen in een outfit, waarbij iedereen hetzelfde draagt en uitstraalt dat het team een hecht team is. Zo ook vanmiddag; het 3e team van Philidor heeft een t-shirt met een tekst en de tegenstander van Philidor 1 had een colbert met naam en rugnummer. Of dit de prestaties ten goede valt over te twisten, maar voor de teambuilding en onderlinge verstandhouding, kan het in principe geen kwaad. Veel teams spelen al seizoenen lang in dezelfde samenstelling en hebben door de jaren een hechte band gekregen, andere teams wisselen van samenstelling door studie, werk of verhuizing. Toch blijft het een raar fenomeen; een schaker is van nature puur op zijn eigen partij gericht, maar in een team gaan opeens andere belangen spelen: kan ik remise aanbieden, moet ik doorspelen of heb ik niks meer te verliezen en kan ik vrijuit spelen. De analyse van een partij is meestal het begraven van de strijdbijl en alle varianten die dan ten sprake komen, zijn niet op 1 hand te tellen. Misschien is een schaker wel socialer ingesteld, dan de meeste mensen vermoeden, maar gaat het eergevoel voor alles en komt de gezelligheid op de tweede plaats.